Σάββατο 12 Μαρτίου 2016

Η πραγματικότητα είναι πολύ μεγάλη


















Η πραγματικότητα είναι πολύ μεγάλη
για να την χωρέσει μέσα της.
Οι εικόνες είναι τόσο σκληρές,
που τα μάτια της ραγίζουν,
βλέπει θολά, μα,
δεν στρέφει το βλέμμα της αλλού.
Αβοήθητα, ξεριζωμένα,
κουρασμένα, πονεμένα χέρια,
απλώνονται μπροστά της
σκίζοντας τη σάρκα της
και ξεριζώνοντας τη ψυχή της.
Δεν μπορεί να κάνει τίποτα.

Η πραγματικότητα είναι πολύ μεγάλη
για να την χωρέσει μέσα της.
Γυναίκες μωρά, παιδιά,
έφηβες, νέες, μεγάλες,
με βρώμικα πρόσωπα,
μπερδεμένα μαλλιά,
γυρτά κορμιά,
της τραβούν τη μήτρα
και τη στειρώνουν.
Κραυγές και κλάματα,
αναστεναγμοί,
της ρουφάνε την φωνή.
Δεν μπορεί να κάνει τίποτα.

Γέμισε η γη νεκρούς.
Δεν γίνονται πια γιορτές,
μόνο κηδείες.
Στάζει αίμα ο ουρανός.
Φυλακισμένοι μέσα σε συρματοπλέγματα,
που επάνω τους κρέμονται
έντερα, σπλήνες,
συκώτια, καρδιές.... καρδιές.
Ο κόσμος γεμάτος
στρατόπεδα συγκέντρωσης.
Ακούγεται μόνο ο ήχος του θανάτου.
Στον ουρανό πετούν
μόνο σιδερένια πουλιά,
που καίνε τα πάντα στο πέρασμα τους.
Δεν μπορεί να κάνει τίποτα.

Είναι τόσο ανίκανη,
τόσο μικρή,
τόσο λίγη,
μπροστά σε όλο αυτό,
όλο αυτό το κακό,
πώς να το αλλάξει;
Το μυαλό της βουτηγμένο
μέσα σε μια μαύρη πίσσα.
Ένα άδειο κουφάρι
μέσα σε ένα νεκροταφείο αθώων ψυχών.
Η πραγματικότητα είναι πολύ μεγάλη
για να την χωρέσει  μέσα της.