Παρασκευή 30 Ιανουαρίου 2015

Θυσία




















Το κορμί μου γυρτό,
η σκελετωμένη πλάτη μου
έχει πάνω της τα σημάδια.
Μόνο γυμνή
μπορώ να είμαι,
δεν αντέχω τίποτε πάνω μου,
όλα πονάνε.
Κάθε μέρα ξυπνάω
σε ματωμένα σεντόνια,
ντύνομαι και σε λίγα λεπτά
τα ρούχα μου,
είναι ματωμένα.
Κάθε μέρα πλένω,
πλένω,
τα αίματα από
το κορμί μου,
από τα ρούχα μου.
Ποτέ δεν καθαρίζουν,
ποτέ δεν είναι λευκά.
Δεν αντέχω πια
αυτή τη μυρωδιά,
μου φέρνει αηδία.
Δεν έχω πια την δύναμη
να κοιτάξω στον καθρέφτη.
Η πόρτα μου είναι
πάντα κλειδωμένη,
τα παραθυρόφυλλα
πάντα κατεβασμένα.
Δεν έρχεται πια κανείς εδώ,
εδώ...υπάρχει τόσο αίμα,
που μόνο τα σκυλιά παραμονεύουν
έξω από την πόρτα μου.
Όλο αυτό το αίμα,
είναι τόσο πολύ,
είναι τόσοι πολλοί,
ο πόνος είναι τόσος,
οι σκοτωμοί είναι τόσοι,
οι στάχτες είναι τόσες.
Όλο αυτό το αίμα.
Όλα αυτά
τα τρομαγμένα, αθώα βλέμματα.
Γιατί εγώ...
θυσία...
όλο αυτόν τον πόνο πήρα.
Των παιδιών,
των γυναικών,
των ανδρών,
των μανάδων,
πληγές στην πλάτη μου.
Δεν το μπορώ άλλο
όλο αυτό το βάρος,
όλο αυτό το αίμα,
ο πόνος είναι τόσο μεγάλος.
Από το παράθυρό μου
ακούγεται πένθιμη μουσική.
Σήμερα κηδεύομαι,
σήμερα κηδεύεται όλος
αυτός ο πόνος.
Εμβατήρια θανάτου.
Μην με πετάξτε στα σκυλιά,
θάψτε με γυμνή,
σας παρακαλώ.
Δεν αντέχω τίποτα πάνω μου.
Ρίξτε στις πληγές μου
χώμα,
να σταματήσει  όλο
αυτό το αίμα.
Στο στόμα μου βάλτε
μιλιούνια πεταλούδες.
Να καταπιώ
την ελευθερία,
την αθωότητα,
την ομορφιά,
τον έρωτα,
όλων αυτών που τη στερήθηκαν
και βίαια τους πήρανε
και δεν είδανε, δεν ζήσανε, δεν ένιωσαν ποτέ.
Σας παρακαλώ...
μην με δώσετε στα σκυλιά,
θάψτε με γυμνή.