Τα μάτια σου στάζουν αίμα,
κοιτάζεις με αυτό το ψυχρό, αγέρωχο
βλέμμα που παγώνει.
Από τα δόντια σου στάζουν σάλια,
γρυλίζεις σαν το πιο άγριο,
λυσσασμένο σκυλί.
Το δέρμα σου είναι τόσο λεπτό
που διακρίνονται
οι κόκκινοι μυς σου, οι φλέβες σου.
Η καρδιά σου χτυπάει
με χίλιους παλμούς το λεπτό,
ακουμπάει τη σάρκα σου
και είναι σαν να τη σκίζει.
Στα χέρια σου κρατάς
το πιο τρομακτικό βρέφος.
Τα μάτια του στάζουν
δάκρυα που δηλητηριάζουν.
Το στόμα του στάζει
αίμα που καίει τη γη.
Ο φαλλός του θα σπείρει
ότι πιο άγριο και δυνατό
έχει γεννηθεί ποτέ.
Θα κάψει αυτή
τη ψεύτικη,
αηδιαστικά πλαστική
εικόνα του κόσμου.
Θα αγιάζει τους αμαρτωλούς
και θα καίει τους αγίους.
Είναι το βρέφος
του δαιμόνιου έρωτα,
που πίνει από
το Άγιο Δισκοπότηρο.
Όταν εγώ δεν θα υπάρχω,
εσύ θα μείνεις να τον προϋπαντήσεις.
Ότι πιο όμορφο
και αποκρουστικό γεννήθηκε ποτέ.
