Γη του πυρός

Ανοίγω τα μάτια μου

και είμαι σε ένα άδειο δωμάτιο.

Δεν υπάρχει κανείς γύρω μου.

Αισθάνομαι τόσο βαριά.

Κοιτάζομαι στον καθρέφτη

και δεν βλέπω το πρόσωπο μου 

παρά μόνο μία αλλοιωμένη μορφή

που απλά κάτι μου θυμίζει. 

Στην θέση των ματιών μου

βλέπω δύο βρώμικες λίμνες, 

στη θέση της μύτης μου

βλέπω μία τεράστια τρύπα, 

στη θέση των χειλιών μου

βλέπω δύο φίδια, 

στη θέση του μετώπου μου

βλέπω έναν δρόμο κομμένο στα δύο.

Τεντώνω τα χέρια μου 

να δω αν έμειναν απείραχτα,

όχι στη θέση τους βλέπω τεράστια νύχια,

προχωρώ δίχως να μπορώ να με αγγίξω, 

στο στήθος μου υπάρχει 

ένας κόκκινος βράχος,

τα πόδια μου τρέμουν μα συνεχίζω,

στην κοιλιά μου υπάρχει ένα μωρό

μπλεγμένο στον ομφάλιο λώρο του,

στα πόδια μου δύο τεράστια πλοκάμια

που κινούνται αηδιαστικά. 

Ψάχνω να βρω τι με έκανε έτσι,

ουρλιάζω δυνατά

μα η φωνή μου

δεν ακούγεται…

η απόλυτη σιωπή.

Ανοίγω τα μάτια μου

και είμαι σε ένα άδειο δωμάτιο.

Θυμάμαι τον πατέρα μου

να με κρατάει

βρέφος στην αγκαλιά του,

και την μάνα μου

πιο όμορφη και ευτυχισμένη

από κάθε άλλη φορά,

την αδερφή μου

να τρέχει κάθε τόσο

και να ακούει αν ανασαίνω.

Θυμάμαι τον κόσμο

να φωνάζει στους δρόμους,

να καίει, να σπάει,

αυτή η ηλεκτρισμένη

ατμόσφαιρα επανάστασης,

που όλα μυρίζουν

φωτιά και έρωτα.

Ανοίγω τα μάτια μου

και είμαι σε ένα άδειο δωμάτιο.

Θυμάμαι τον πατέρα μου

να φεύγει

και την μάνα μου

πιο γερασμένη και δυστυχισμένη

από κάθε άλλη φορά,

την αδερφή μου

να με διώχνει από κοντά της

σαν λυσσασμένο σκυλί.

Θυμάμαι τον κόσμο

να πυροβολείται στους δρόμους

και αυτή η μυρωδιά αίματος

σε ολόκληρη την πόλη.

Ανοίγω τα μάτια μου

και είμαι σε ένα άδειο δωμάτιο.

Θυμάμαι εσένα…

Τα ζωγραφισμένα σου χέρια

να με αγκαλιάζουν,

την ανάσα σου

όταν κάναμε έρωτα,

την φωνή σου,

να μου λες,

«μαζί θα ζήσουμε ευτυχισμένοι».

Το λευκό μου κορμί,

τα κόκκινα χείλη μου,

τον ήχο του γέλιου μου.

Θυμάμαι την μορφή σου

να κλαίει πάνω 

από το νεκρό μου σώμα.

Λυπάμαι…

λυπάμαι αγάπη μου,

που χάθηκαν όλα.

Κοιτάζω έξω

από το θολό τζάμι,

η πόλη είναι μαύρη, κρύα,

όλοι είναι με σιδερένια μέλη, 

όπως εγώ.

Κλείνω τα μάτια μου

και είμαι σε ένα άδειο δωμάτιο.

Το μόνο που θέλω

να θυμάμαι…

είναι η μορφή σου.

Συναγερμός

Ξεριζώνω τα μέσα μου,

υποφέρω που δεν μπορώ να δώσω

όσα θα ήθελα.

Παλεύω με φίδια

και ύαινες,

για να μην σε ακουμπήσει

τίποτα και κανείς,

μην πληγωθείς.

Ζωγραφίζω τον χάρτη

της πόλης που θα είναι

η πιο όμορφη,

το πιο καρποφόρο χώμα

για να φυτέψεις τα όνειρα σου,

να είσαι ένα βήμα

πιο κοντά στην αίσθηση

του στόχου σου.

Τα λόγια

που δεν ειπώθηκαν

και κρύφτηκαν

σε ένοχες κινήσεις,

που μου γκρεμίζουν

τον δρόμο αυτόν

που χτίζω μέρα με τη μέρα,

λίγο – λίγο.

Δεν θέλω να περπατάς,

θέλω να πετάς

και ας κουραστούν

τα δικά μου πόδια.

Φτάνω να πετάξω

δίπλα σου...

η πτώση θα προκαλέσει

αδιόρθωτες ζημιές.

Μην πέσουμε...

σε παρακαλώ...

Εκείνος

Ένα μικρό κοριτσάκι

που έχει το χεράκι της

στην πίσω τσέπη του παντελονιού του.

Φιγούρα ψηλή,

με μάτια σαν κυπαρίσσι.

Περπάτησαν πολλούς δρόμους μαζί,

της έλεγε πολλές ιστορίες,

της έφτιαχνε “κουκούλι”

στο κρεβάτι της το χειμώνα

για να μην κρυώνει.

Καπνίζαν παρέα,

τις ήσυχες νύχτες του καλοκαιριού.

Της δίδαξε το πάθος,

την τρέλα.

Της ζέσταινε τις πατούσες

μέσα στα μακρυά του πόδια.

Μια θολή μορφή,

με μουστάκι,

όμορφος,

να στέκεται στο παράθυρο

με ένα τσιγάρο.

Η εικόνα παγώνει

και σπάει σε χίλια κομμάτια.

Ξεριζώνεται εκείνο το “όλο”

από μέσα της.

Ξυπνάει και είναι 30.

Κοιτάζεται στον καθρέφτη

γυμνή και βλέπει τα κόκαλα της,

βλέπει να του μοιάζει.

Αρχίζει να κλαίει.

Γιατί; γιατί;

Το μόνο που αισθάνεται

είναι φόβος,

ότι δεν θα ζήσει όπως θα ήθελε.

Όλα καταρρέουν,

όλα γίνονται χιλιάδες παγωμένα

γυαλιά στα πόδια της.

Τα όνειρα της γίνονται νιφάδες.

Ένας τεράστιος κρότος,

ένα τεράστιο μπαλόνι

σκάει στο πρόσωπό της

και την γεμίζει κομμάτια

από ματωμένες σκέψεις,

που κυλάνε στο κορμί της,

στο πάτωμα.

Τρομοκρατία εκ των έσω.

Τρομοκρατία εκ των έξω.

Και οι ημέρες είναι τόσο

ειδυλλιακές για να ονειρευτείς.

Για ποια ευτυχία;

Για ποια όνειρα,

να κρατήσει το δικό της παιδί

στην αγκαλιά της;

Για ποια ταξίδια με τον έρωτα της;

Όταν ξαφνικά,

η εικόνα της απόλυτης

αγάπης και έρωτα,

καίγεται εν μια νυκτί;

Οι κακοί

Σας τρέχουν τα σάλια,

η καρδιά σας εκτροχιάζεται,

το μυαλό σας ηδονίζεται,

χαμογελάτε διαβολικά

μόνο στην ιδέα να φτύσετε

το δηλητήριο σας.

Να δαγκώσετε

στο σημείο που πονάει

πιο πολύ,

να δείτε το αίμα

να τρέχει και όλα

να βάφονται κόκκινα.

Να πιείτε

τα δάκρυα,

να ρουφήξτε όλη την ευτυχία,

να σκίσετε

με τα κοφτερά σας δόντια

την λευκή σάρκα,

αυτή που αν τύχει

και σταθεί μπροστά σας

όμορφη και ευτυχισμένη

περιμένετε μέρα με την μέρα

πότε θα την ξεσκίσετε.

Είναι τόσο εύκολο

να σκορπίζεις κακία

και να μοιράζεις πόνο...

Απαίδευτοι,

μνησίκακοι,

άμοιροι,

μίζεροι,

άχρωμοι,

δειλοί,

ψεύτες,

που ζείτε σαν τα φίδια.

Τι με κοιτάτε;

σε εσάς μιλάω,

πάρτε τα μάτια σας από πάνω μου.

Όσο και να δαγκώνετε

εγώ θα γεννάω καινούργια κύτταρα...

Αλλαγή

Θέλω να κρατήσω το χέρι σου

και να περπατήσουμε μέχρι να

μας βρει το ξημέρωμα.

Να ακούσουμε τον ήχο του ήλιου

καθώς ανατέλλει.

Να ξαπλώσουμε στην άμμο

να ακούσουμε τον ήχο της θάλασσας

όταν φουσκώνει.

Θέλω να κρατήσω το βλέμμα σου

στα μάτια μου μέχρι να

βλέπουμε μαζί.

Θέλω να κρατήσω την ανάσα σου

στο στόμα μου μέχρι να

μην έχω τη δική μου.

Θέλω να κρατήσω το χέρι σου

και να ακούσουμε τον ήχο

που κάνουν τα δέντρα όταν φυσάει.

Να τραγουδήσουμε μέσα

στην συμφωνία της βροχής

που πέφτει με δύναμη στους

τσίγκους των εργοστασίων.

Δεν θέλω να φοβάμαι

για τίποτα,

δεν θέλω να πνίγομαι

στην σκέψη του αύριο,

δεν θέλω να με βλέπεις

όταν με τυλίγει η θλίψη,

τις νύχτες εκείνες

που χάνομαι κάπου στην

σθεναρή, τρομακτική

παγωμένη πραγματικότητα.

Κάπου έχασα

τις παιδικές μου αναμνήσεις,

κάπου έχασα το συναίσθημα εκείνο

της ασφάλειας, της τρυφερότητας,

κάπου έχασα την ανεμελιά,

κάπου έχασα τον ύπνο

εκείνο τον γαλήνιο

κάπου έχασα τον προσανατολισμό μου

κάπου έχασα τους γονείς μου.

Ίσως εσύ είσαι

αυτός που μαζί του θα γεννηθεί

ο εαυτός μου εκείνος,

που δεν θα είναι τόσο σίγουρος,

τόσο μαλθακός,

τόσο ανέμελος,

τόσο παιδί.

Ίσως εσύ είσαι η πυξίδα μου,

το σημείο αυτό

στο οποίο πρέπει να φτάσω

για να γνωρίσω έναν κόσμο

καινούργιο, που το μόνο

που θα τον συνδέει με τον παλιό

θα είναι το όνομά μου,

οι εικόνες εκείνες και το συναίσθημα

που θα τις συνοδεύει.

Μην με αφήσεις να φύγω,

θα είναι γιατί

θα τρομάζω με την αλλαγή,

γιατί θα μου λείπουν,

γιατί θα τους χρειάζομαι.

Μην ακούς τα λόγια που θα φωνάζω,

θα είναι το θηρίο

που γρυλίζει γιατί φοβάται,

να ακούς μέσα μου,

να βλέπεις μέσα μου,

να μιλάς μέσα μου,

να μιλάς σιγά για να σε ακούω.

Θέλω να κρατήσω το χέρι σου

και να αισθανθώ

αυτή την ευφορία

που αισθάνθηκα την νύχτα

που σε γνώρισα,

για λίγα μόνο λεπτά

να ταξιδέψω σε εκείνη τη στιγμή,

που είχα ακόμα τη γη

κάτω από τα πόδια μου.

Ερχομός

Τα μάτια σου στάζουν αίμα,
κοιτάζεις με αυτό το ψυχρό, αγέρωχο
βλέμμα που παγώνει.
Από τα δόντια σου στάζουν σάλια,
γρυλίζεις σαν το πιο άγριο,
λυσσασμένο σκυλί.
Το δέρμα σου είναι τόσο λεπτό
που διακρίνονται
οι κόκκινοι μυς σου, οι φλέβες σου.
Η καρδιά σου χτυπάει
με χίλιους παλμούς το λεπτό,
ακουμπάει τη σάρκα σου
και είναι σαν να τη σκίζει.
Στα χέρια σου κρατάς
το πιο τρομακτικό βρέφος.
Τα μάτια του στάζουν
δάκρυα που δηλητηριάζουν.
Το στόμα του στάζει
αίμα που καίει τη γη.
Ο φαλλός του θα σπείρει
ότι πιο άγριο και δυνατό
έχει γεννηθεί ποτέ.
Θα κάψει αυτή
τη ψεύτικη,
αηδιαστικά πλαστική
εικόνα του κόσμου.
Θα αγιάζει τους αμαρτωλούς
και θα καίει τους αγίους.
Είναι το βρέφος
του δαιμόνιου έρωτα,
που πίνει από
το Άγιο Δισκοπότηρο.
Όταν εγώ δεν θα υπάρχω,
εσύ θα μείνεις να τον προϋπαντήσεις.
Ότι πιο όμορφο
και αποκρουστικό γεννήθηκε ποτέ.

Για την γέννηση σου

Κοιτάζω από το μικρό παράθυρο
του λευκού δωματίου
και διακρίνω μόνο τη σκιά σου.
Τα πόδια μου βουλιάζουν στο χώμα
και μακραίνουν τόσο που
κόβονται οι τένοντες μου.
Γίνομαι δέντρο
να σταθείς στη σκιά του
και να εμπνευστείς
τις πιο δυνατές μάχες.
Τα χέρια μου ανοίγουν τόσο
που το στέρνο μου σκίζεται στα δύο.
Γίνομαι θάλασσα
να δροσίσεις τα σωθικά σου,
να ξεπλύνεις τις πληγές
της ζωής σου που
σιχαίνεσαι χρόνια τώρα.
Το μουνί μου ανοίγει
για να μπεις ολόκληρος
μέσα του, να κρυφτείς
στη σκοτεινή, υγρή μου μήτρα,
να ξεχάσεις την βία των άλλων,
να μισήσεις όσο μπορείς
αυτούς που δεν ήξεραν
και απλά φτύνανε λέξεις,
να αγαπήσεις αυτούς που
τα μάτια τους σου γελάγανε.
Ο λαιμός μου
μακραίνει τόσο που
μοιάζει σαν ένας τεράστιος σωλήνας.
Για να μπορέσεις εσύ
να φωνάξεις την αλήθεια
του κόσμου,
για να ουρλιάζεις τις νύχτες
να μένουν άγρυπνοι
όσοι σκοτώνουν.
Τα μάτια μου
κοκκινίζουν, καίνε,
οι κόρες τους διαστέλλονται.
Για να δεις εσύ
μέσα από αυτά
και να σβήσεις κάθε τι
άσχημο και άδικο
και να ζωγραφίσεις έναν κόσμο
σαν αυτόν που
φωνάζουμε στους δρόμους.
Το κρανίο μου
διογκώνεται και σπάνε τα κόκαλα του.
Για να δεις, να ακούσεις,
να νιώσεις, να μιλήσεις, να γευτείς.

Είμαι εγώ

Ο ταύρος που τράβηξαν
από τον κρίκο στη μύτη
μέχρι να ματώσει.
Το μωρό που πνίγηκε
στον ομφάλιο λώρο
λίγο πριν γεννηθεί.
Ο άστεγος που πέθανε από το κρύο
στο δρόμο κάποιας πόλης.
Ο εραστής που στραγγαλίστηκε
από τα χέρια της γυναίκας του.
Η γυναίκα που έμεινε μόνη
σε ένα σπίτι γεμάτο αναμνήσεις
μετά από μισό αιώνα.
Το παιδί που έμεινε ορφανό
στην πιο τρυφερή του ηλικία.
Η γάτα που της έπνιξε
ο γάτος τα νεογνά γατάκια της.
Η δεκαεφτάχρονη Ρωσίδα
που πίστεψε σε ένα καλύτερο αύριο
και βρέθηκε βιασμένη
σε ένα υπόγειο.
Ο "γέρος" που άφησε
την τελευταία του πνοή
αναπολώντας τα όμορφα
και δροσερά του νιάτα.
Αυτός που ξυπνάει
σε ένα δωμάτιο νοσοκομείου
με κομμένα άκρα.
Η πόρνη που κλείνει τα φώτα
και κλειδώνει την πόρτα
του μπουρδέλου στις 8:00 το πρωί.
Το ζευγάρι του ποιητή
που δεν κατάφερε ποτέ
να ζήσει αυτόν τον έρωτα,
και έγινε μύθος.
Το χρυσόψαρο
που πουλάνε στα παζάρια
και όλοι χαρούμενοι
πετάνε στη γυάλα.
Η γυμνή χορεύτρια
που θαύμαζαν τους μύες της.
Ο ακροβάτης που σκοτώθηκε
στο δίχτυ προστασίας.
Ο δύτης που έφτασε
στο σκοτεινό βυθό
δίχως οξυγόνο.
Ο πιστός που θυσιάστηκε
για την γέννηση
του Εωσφόρου-Θεού του.
Το πουλί που κελαηδάει
μόνο για να καλέσει το ταίρι του.
Το μωρό που γεννιέται
και βιώνει ότι πιο άσχημο και βίαιο
βγαίνοντας από το σκοτάδι,
την σιγή και την ζεστασιά
της μήτρας.
Το μεθυσμένο κορίτσι που
ξερνάει σε κάποια
βρώμικη τουαλέτα.
Την φωνή που ποτέ
δεν βγάζεις που
σου τρώει τα σωθικά
και καταλήγει στα μάτια σου
με την μορφή γοερών δακρύων.
Αυτοί που τους ζηλεύουν.
Αυτοί που τους λυπούνται.
Αυτοί που τους αγαπούν.
Τα κορμιά μας,
οι ανάσες μας
όταν κάνουμε έρωτα.
Είμαι εγώ...

Γυάλα

Τρέχω τόσο που αν τυχόν
συγκρουστώ,
θα διαλυθώ σε χιλιάδες κομμάτια
που θα είναι αδύνατον,
σχεδόν γελοίο να συναρμολογηθώ ξανά.
Μια ακτίνα ήλιου
ζεσταίνει τα κόκαλα μου
και όμως εγώ τα νιώθω τόσο παγωμένα.
Έτοιμα να σπάσουν
σε χίλια κομμάτια
και να μείνει η σάρκα μου
ερειπωμένη και
ζαρωμένη αηδιαστικά.
Γιατί δεν μου μάθατε
από παιδί να πορεύομαι μόνη
και τώρα οι απαιτήσεις
ξεπερνούν τον εαυτό μου;
Γιατί με κλείσατε
στη γυάλα της χαρούμενης,
ασφαλής ζωής
και τώρα η πραγματικότητα
ξεπερνά κάθε ανάμνηση,
κάθε τι θυμίζει το παρελθόν.
Γιατί υπάρχει αυτό το κενό;
Γιατί υπάρχει αυτό το χάος;
Γιατί να υπάρχω μέσα
από εσάς,
για εσάς;
Μέσα από μένα θέλω...
εμένα ταΐζω,
εμένα βλέπω κάθε πρωί
στον καθρέφτη,
σε εμένα κάνω έρωτα
κάθε βράδυ,
εμένα τρώω λίγο-λίγο,
εμένα φτύνω,
εμένα καταπίνω,
Εγώ... Εμένα.

Εκείνη

Κοιτάζω το αύριο κρυμμένη πίσω
από τις δαντελένιες κουρτίνες της.
Κάθε όνειρο μοιάζει ενοχικό
και εξωπραγματικό.
Αρρώστησα με τις ξινισμένες μούρες,
τους ρόλους, τις απαιτήσεις, τους ψυχαναγκασμούς,
το βάρος των άλλων πάνω μου,
το στήσιμο στον τοίχο για την καθημερινή αναφορά.
Η γαμημένη αυτή εξαρτώμενη σχέση,
που φτύνει το φαΐ στο στόμα σου...
Άμεση ανάγκη
για να κοπούν τα δεσμά...
Άμεση απομάκρυνση
από την λαιμητόμο...
από την ηλεκτρική καρέκλα...
από την κρεμάλα...
Αιώνια αγάπη για αυτά
τα λευκά της χέρια...

Επανάληψη

Μάτια πεσμένα στο πάτωμα,
χέρια μουδιασμένα,
αισθήματα ξερασμένα στη τουαλέτα,
στον αφαλό σου κρέμεται ένας τεράστιος ομφάλιος λώρος
ένα μωρό που "μεγαλώνει"
έξω από το σώμα.
Πόσο καιρό συμβαίνει αυτό;
Καμία ανάμνηση...
Εικόνα σε επανάληψη,
που κάθε πρωί είναι καινούργια.
Πόσο καιρό συμβαίνει αυτό;
Ένα γυμνό σώμα ξαπλωμένο
λίγα μέτρα μακρυά σου
πηγαίνεις προς τα εκεί...
όλα σβήνουν...
Και πάλι η ίδια εικόνα...
Πόσο καιρό συμβαίνει αυτό;

Σας περιγελώ

Σιχαίνομαι κάθε τι που ακουμπάτε
και το ξεφτιλίζεται.
Σιχαίνομαι κάθε τι που λέτε
και είναι γελοίο και κακόγουστο.
Σιχαίνομαι κάθε τι που αναπνέετε
και το δηλητηριάζετε.
Σιχαίνομαι τα λευκά σας καλογυαλισμένα
πρόσωπα με τα ψυχρά χαμόγελα.
Πρόσωπα δίχως μάτια...
μόνο με τεράστιες γνάθους σάπιων δοντιών.
Σιχαίνομαι τον ήχο της φωνής σας
που ουρλιάζει σαν τους ηλίθιους
συναγερμούς αυτοκινήτων.
Σιχαίνομαι που όλα ξεπουλιούνται
και όλα αγοράζονται.
Σιχαίνομαι που ο έρωτας δεν πλημμυρίζει
τους δρόμους και κρύβεται
στις πιο σκοτεινές γωνίες σαν μετανάστης.
Σιχαίνομαι που ξεχάσαν οι άνθρωποι
να αγαπούν...
Σιχαίνομαι που οι σχέσεις γίνανε εμπόριο,
λιανική, χονδρική ότι βολεύει τον καθέναν.
Σιχαίνομαι που οι άντρες δεν "αγαπούν"
τις γυναίκες τους.
Σιχαίνομαι που οι γυναίκες "αγαπούν"
τους άντρες άλλων γυναικών.
Σιχαίνομαι που δεν κάνετε έρωτα
και απλά γαμάτε.
Σιχαίνομαι που η αφή σας υπάρχει μόνο
για να βάζετε το κλειδί στην πόρτα
του πανάκριβου σπιτιού σας,
για να πλένεται το πανάκριβο αμάξι σας
και όχι για να χαϊδεύετε την γυναίκα σας, να αγκαλιάζετε τους φίλου σας.
Σας σιχαίνομαι... σας φτύνω... σας περιγελώ...

Μικροί Θεοί

Αλλόκοτη μορφή που υπόσχεται
τόσα λίγα
και μπορεί να δώσει
τόσα πολλά.
Τι και αν έγιναν όλα λάθος;
Τι και αν τίποτε δεν αγγίζει
αυτά που είχα φανταστεί;
Όταν είναι μαζί μου,
όλα φαίνονται, ακούγονται και νιώθουν
σαν να είμαι στον βυθό...
δεν μπορώ να αναπνεύσω αλλά δεν πνίγομαι.
Ξέρω...
Ξέρω γιατί είμαι εδώ,
γιατί και αυτός.
Ποια θα είναι η στιγμή
όπου κανείς
δεν θα έχει φωνή να μιλήσει
για μένα και για σένα;
Εμείς...
Οι μικροί θεοί...

έρωτας ή τίποτα

Εικόνες που όταν ανοίγω τα μάτια μου διαλύονται.
Καμία φαντασίωση δεν διαρκεί πέρα από λίγα δευτερόλεπτα,
όσα χρειάζονται για να αρχίσω
να ονειρεύομαι, δίχως οδηγό.
Ανικανότητα φυγής από το πραγματικό...
Μετά την είσοδο σας στο κατάστημα δεν φέρουμε καμία ευθύνη,
για οποιαδήποτε συναισθήματα νιώσετε.
Στην περίπτωση οποιουδήποτε αισθήματος,
θα θεωρηθεί απαλλοτρίωση
και δεν θα μπορούμε να σας εξυπηρετήσουμε άλλο
και ποτέ ξανά.
Αν δεν νιώθετε τίποτα, ευχαρίστως να σας βοηθήσουμε.
Να μοιραστείτε την κενή σας ύπαρξη μαζί μας.
Είμαστε εδώ για να σας στηρίζουμε,
είμαστε εδώ για να σας κάνουμε κενούς και ηλίθιους.
Τα όνειρα είναι για τους ευαίσθητους...
Η ευαισθησία πέθανε χθες μαζί με 15.000 άστεγους...
Αν πάσχεται από ευαισθησία πηγαίνετε στο τμήμα φαρμάκων
κάτι θα βρούμε να σας δώσουμε.
Σας παρακαλούμε να προσέχετε τα προσωπικά σας αντικείμενα
από τους ερωτευμένους ... τους ρομαντικούς...
τους παθιασμένους... τους επαναστάτες.
Αν οποιαδήποτε στιγμή νιώσετε περίεργα,
όπως έρωτα, μελαγχολία, απογοήτευση,
απευθυνθείτε  σε οποιονδήποτε υπάλληλο μας
να σας απομακρύνει από το κατάστημα.
Ενδιαφερόμαστε για την προστασία όλων...
Σε περίπτωση έκτακτης ανάγκης, όπως,
έντονου συναισθηματισμού, ερωτισμού, ηδονής, αγάπης,
παρακαλώ πιέστε το κόκκινο κουμπί,
να τιναχτούμε όλοι στον αέρα.!
Να γίνουμε ήρωες της κενής... ψυχρής... ανοργασμικής...
αν-αίσθητης πραγματικότητας.
Μια πραγματικότητα αηδίας... ψυχιατρείου...
"Έρωτας ή Τίποτα"...