Νιώθω το κορμί μου να βουλιάζει…
προσπαθώ να κρατηθώ να μην
πέσω...
αλλά έχω ήδη φτάσει στο μαύρο κενό…
Κοιτάζω γύρω μου και βλέπω μόνο δυστυχία… πόνο...
αμφιβολία… μίσος… κούραση… αγαμία…
σχέσεις από συνήθεια, ανασφάλεια, βόλεμα… όχι από
ερώτα…
Λες και όλοι να ήταν σε χειμερία νάρκη και να μην έχουνε
ξυπνήσει
και να μην υπάρχει καμία περίπτωση να ξυπνήσουνε…
Όλοι τους σακάτες… αδικημένοι… μόνοι…
ξένοι στο ίδιο τους το
σώμα… ξένοι με την ψυχή τους…
Μίζεροι… με το βλέμμα κατεβασμένο… ένοχοι για κάποια αιτία
που δεν έμαθαν ποτέ… παραδομένοι… ηττημένοι…
Τους συμμερίζομαι… και την ίδια στιγμή τους σιχαίνομαι,
γιατί
τους νιώθω να κρέμονται από τον λαιμό μου
ζητιανεύοντας λίγο οίκτο ακόμα…
Νιώθω το στομάχι μου κόμπο… νιώθω αηδιασμένη…
αφήστε με να
νιώσω λίγο τον ήλιο να μου καίει το κορμί…
αφήστε με να ερωτευτώ…
να χορέψω
ξέφρενα γύρω από όλες μου τις λύπες…
αφήστε με να έρχομαι κάθε βράδυ σε
οργασμό…
αφήστε με να ουρλιάζω σε όποιον μου γυρνάει την πλάτη…
αφήστε με να
ξεσκίζω κάθε τι μου χαλάει την ομορφιά μου… την ελευθερία μου…
αφήστε με να
αγαπήσω…
αφήστε με να μπορώ να αντέχω τον εαυτό μου…
Θα μείνω άγρυπνη μέχρι να ζήσω όπως θέλω εγώ, όχι εσείς…
θα
φτύνω στο κάθε μίζερο εγώ σας…
θα υμνώ κάθε τι πρόστυχο… παράνομο…
κάθε τι που
εσείς καταδικάζετε…
θα αγκαλιάζω κάθε τι που εσείς ποδοπατάτε…
θα πιστεύω σε
κάθε τι που εσείς θεωρείτε χαμένο…
θα
σκοτώνω κάθε τι που με πονάει…
θα
ζωγραφίζω κάθε νύχτα συνθήματα στις πόρτες των 10όροφων κτιρίων σας…
στα
παράθυρα των σπιτιών σας… στα αμάξια σας…
