Σάββατο 28 Μαΐου 2011

Άτιτλο





















Κοιτάζω το καφέ των ματιών μου… μένω ακίνητη και αρχίζω να κλαίω..πνιχτά..δίχως  να κλείσω τα μάτια μου… έρχονται σαν σφίγγες στο νου μου εκείνες οι στιγμές, που ένιωθα να μου ξεριζώνεις τα μέσα μου… και νιώθω εκείνο τον ίδιο, ασφυκτικό  πόνο… και την ίδια στιγμή που λυγίζουν τα πόδια μου … άπνοια… σιωπή…
Τα σημάδια σου έχω πάνω μου και ένας λυσσαλέος θυμός πλημμυρίζει τα μάτια μου…τα λόγια μου κοφτερά σαν τα νύχια σου..αυτή είναι η φορά που θα πονέσεις και εσύ..να πονέσεις γιατί είσαι τόσο ψυχρός που δεν μπορεί τίποτα να σε διαπεράσει, τίποτε να αγγίξει την ψυχή σου...θυμάμαι αμέτρητες νύχτες να κρύβομαι σε μία γωνία και να πνίγομαι από τον πόνο σου...να τρέμουνε τα χέρια μου..να νιώθω μόνη και ξεσκισμένη...δεν είσαι φίλος μου, είσαι σκύλος καριόλης, που τρώει από το χέρι σου και έπειτα στο ξεσκίζει...

Τρίτη 17 Μαΐου 2011

Μια στιγμή















Την μια στιγμή ζητάς αγάπη την άλλη κολυμπάς στη λαγνεία…
Καταπίνεις την αλήθεια και σε λίγα λεπτά την ξερνάς μόνη σου..σαν έμβρυο..άδεια..
Ξέρω είναι αυτή η ζεστασιά..ξέρεις θα τελειώσει…
Κουβαλάς στις πλάτες σου την ανικανότητα και το φόβο..έτσι λούζεσαι με το σπέρμα του Ρωμαλέου και βίαιου εραστή σου…
Επιτέλους πότε θα ξεκινήσεις αυτό το ταξίδι;
Μη φτιάξεις τη βαλίτσα σου μην πάρεις τίποτα μαζί σου..
Κυνηγάς τη σκιά σου μήπως και κερδίσεις την ελευθερία της…